Saturday, April 14, 2007
Munnmælasögur#61
Í þessari sögu er tekið fyrir eitt af þessum andlitum sem þjóðin þekkir. Um er að ræða Guðmund Gunnarsson, vinnufélaga Gests Einars Jónasonar. Sú var tíðin seint á síðustu öld, að Guðmundur þessi beitti sér gjarnan fyrir því að síðuhaldari færi með honum árlega til Vestmannaeyja og var þá alltaf farið fyrstu helgina í ágúst. Eina nóttina erum við félagarnir á heilsubótargöngu í Dalnum í góðum félagsskap, þegar Guðmundur fylltist skyndilega mikilli löngun til þess að gerast heilbrigð sál í hraustum líkama. Til þess væri fjallganga afar vel fallinn að honum fannst. Áður en ráðist væri á þekktustu fjöll landsins, ákvað kappinn skyndilega á spreyta sig á því að komast á tindinn í brekkunni í Herjólfsdal. Skiptir engum togum að Geðmundur tekur á rás og við sjáum bara undir hælana á honum, þar sem hann bókstaflega æðir upp brekkuna. Þegar vegferðin var um það bil hálfnuð er verulega farið að draga af okkar manni og þá kemur hann að lítilli grjótskriðu, eða smá sprænu eins og það kallast á mannamáli. Þar fannst honum rétt að staldra við og ákveður að leggjast þar til hvílu. Á sjötta tímanum um morguninn rankar Geðmundur úr rotinu og vaknar við; að yfir honum stóðu, tveir galvaskir fulltrúar björgunarsveitarinnar Lundans í Vestmannaeyjum. Horfðu þeir fjórum forviða augum á þennan unga afreksmann, sem þarna hefði augljóslega verið stöðvaður af grjótskriðu á leið sinni á tindinn!
Í þessari sögu er tekið fyrir eitt af þessum andlitum sem þjóðin þekkir. Um er að ræða Guðmund Gunnarsson, vinnufélaga Gests Einars Jónasonar. Sú var tíðin seint á síðustu öld, að Guðmundur þessi beitti sér gjarnan fyrir því að síðuhaldari færi með honum árlega til Vestmannaeyja og var þá alltaf farið fyrstu helgina í ágúst. Eina nóttina erum við félagarnir á heilsubótargöngu í Dalnum í góðum félagsskap, þegar Guðmundur fylltist skyndilega mikilli löngun til þess að gerast heilbrigð sál í hraustum líkama. Til þess væri fjallganga afar vel fallinn að honum fannst. Áður en ráðist væri á þekktustu fjöll landsins, ákvað kappinn skyndilega á spreyta sig á því að komast á tindinn í brekkunni í Herjólfsdal. Skiptir engum togum að Geðmundur tekur á rás og við sjáum bara undir hælana á honum, þar sem hann bókstaflega æðir upp brekkuna. Þegar vegferðin var um það bil hálfnuð er verulega farið að draga af okkar manni og þá kemur hann að lítilli grjótskriðu, eða smá sprænu eins og það kallast á mannamáli. Þar fannst honum rétt að staldra við og ákveður að leggjast þar til hvílu. Á sjötta tímanum um morguninn rankar Geðmundur úr rotinu og vaknar við; að yfir honum stóðu, tveir galvaskir fulltrúar björgunarsveitarinnar Lundans í Vestmannaeyjum. Horfðu þeir fjórum forviða augum á þennan unga afreksmann, sem þarna hefði augljóslega verið stöðvaður af grjótskriðu á leið sinni á tindinn!
