Thursday, August 21, 2008
El victoro las islandias
Eitthvað segir mér að brotlendingin í Madríd hafi verið táknrænn fyrirboði fyrir brotlendingu spænska handboltaliðsins á Ólympíuleikunum. Kannski er bjartsýniskastið að bera mann ofurliði eins og gjarnan gerist þegar þjóðarrembingurinn sem handboltalandsliðið framkallar nær hámarki. En stemmningin er klárlega til staðar okkar megin. Nú er þetta bara spurningin um drápseðlið. Nýta meðbyrinn til þess að keyra yfir Spánverjana á gleðinni og hraðanum. Hingað til hafa þessar tvíbökur verið alveg til háborinnar fyrirmyndar.
Annars finnst mér merkilegt að nú mætum við Spánverjum þegar þjóðarsorg ríkir í landi þeirra. Við mættum einnig Rússum örfáum dögum eftir að þeir fóru í stríð við Georgíu. Þessir hlutir skipta ekki öllu máli en það þarf engin að segja mér að þetta hafi ekki áhrif á stemmninguna í leikmannahópi þessara liða.
Í versta falli er landsliðið búið að jafna sinn besta árangur á Ólympíuleikum frá árinu 1992. Þá hólkuðust við í undanúrslit á massívri 6-0 vörn. Mig minnir að þar hafi þeir Geir Sveins, Héðinn Gils, Júlli Jónasar og Einar Gunnar staðið vaktina. Ekki árennilegur veggur nema fyrir mestu masókista eins og Laurent Munier. Einnig var merkilegt að liðið var án örvhentrar skyttu á leikunum og Júllí lék hægri bakk allt mótið. Þetta var náttúrulega mun agaðra lið heldur en það sem við erum með í dag og íþróttin allt öðruvísi.
Munurinn á þessum undanúrslitaleik á morgun og þeim sem við lékum árið 1992 er fyrst og fremst sá að nú eigum við mun meiri möguleika. Árið 92 lentum við á móti liði gömlu Sovétríkjanna sem kölluðu sig tímabundið: Samveldi sjálfstæðra ríkja. Í raun áttum við litla möguleika gegn því liði enda státuðu þeir af Dujshebaev, Kudinov, Yakimovich og Lavrov. Gegn Spánverjum eigum við hins vegar góða möguleika. Þeir eru mjög svipaðir að styrkleika og Þjóðverjar og Pólverjar. Bæði liðin höfum við unnið í mótinu. Say no more.
Eitthvað segir mér að brotlendingin í Madríd hafi verið táknrænn fyrirboði fyrir brotlendingu spænska handboltaliðsins á Ólympíuleikunum. Kannski er bjartsýniskastið að bera mann ofurliði eins og gjarnan gerist þegar þjóðarrembingurinn sem handboltalandsliðið framkallar nær hámarki. En stemmningin er klárlega til staðar okkar megin. Nú er þetta bara spurningin um drápseðlið. Nýta meðbyrinn til þess að keyra yfir Spánverjana á gleðinni og hraðanum. Hingað til hafa þessar tvíbökur verið alveg til háborinnar fyrirmyndar.
Annars finnst mér merkilegt að nú mætum við Spánverjum þegar þjóðarsorg ríkir í landi þeirra. Við mættum einnig Rússum örfáum dögum eftir að þeir fóru í stríð við Georgíu. Þessir hlutir skipta ekki öllu máli en það þarf engin að segja mér að þetta hafi ekki áhrif á stemmninguna í leikmannahópi þessara liða.
Í versta falli er landsliðið búið að jafna sinn besta árangur á Ólympíuleikum frá árinu 1992. Þá hólkuðust við í undanúrslit á massívri 6-0 vörn. Mig minnir að þar hafi þeir Geir Sveins, Héðinn Gils, Júlli Jónasar og Einar Gunnar staðið vaktina. Ekki árennilegur veggur nema fyrir mestu masókista eins og Laurent Munier. Einnig var merkilegt að liðið var án örvhentrar skyttu á leikunum og Júllí lék hægri bakk allt mótið. Þetta var náttúrulega mun agaðra lið heldur en það sem við erum með í dag og íþróttin allt öðruvísi.
Munurinn á þessum undanúrslitaleik á morgun og þeim sem við lékum árið 1992 er fyrst og fremst sá að nú eigum við mun meiri möguleika. Árið 92 lentum við á móti liði gömlu Sovétríkjanna sem kölluðu sig tímabundið: Samveldi sjálfstæðra ríkja. Í raun áttum við litla möguleika gegn því liði enda státuðu þeir af Dujshebaev, Kudinov, Yakimovich og Lavrov. Gegn Spánverjum eigum við hins vegar góða möguleika. Þeir eru mjög svipaðir að styrkleika og Þjóðverjar og Pólverjar. Bæði liðin höfum við unnið í mótinu. Say no more.
